Nauwelijks 20 jaar was ik toen in 1987 de diagnose “ Ziekte van Crohn “ werd gesteld.
Na 5 jaren serieuze opstoten met ontstekingen, veel pijn, besloot de dokter in het najaar van 1992 om mijn dikke darm te laten rusten in de hoop dat deze beter zou worden.
Hiervoor diende een stoma aangelegd te worden.
Het ging maar voor enkele maanden zijn, werd mij verteld.
Ik had geen keuze. De darm was te ziek.
Enige tijd na de plaatsing van de stoma kreeg mijn leven terug kleur.
Ik kon opnieuw met mijn 4-jarig zoontje zonder zorgen naar de speeltuin of naar de stad. En vooral zonder me af te vragen ‘waar is hier een toilet?’.
Alleen mijn toenmalige echtgenoot was niet zo happy met de situatie. Hij vond de stoma niet aangenaam en in de weg zitten bij het vrijen. Ook had hij last van de reuk wanneer ik het zakje moest vervangen (ik had recht op 2 zakjes per dag en moest/kon het niet leegmaken).
Bij een volgende controleconsultatie vroeg ik zelfs aan de dokter om de stoma definitief te mogen behouden, maar met mijn 29 jaar vonden ze me te jong.
Uiteindelijk heb ik de stoma 1 jaar mogen houden en dan heeft de dokter hem opnieuw verwijderd. Veel had de stoma niet opgelost aan de darm, want deze was nog steeds te ziek, waardoor de dokter besloot een totale colectomie uit te voeren. Het grootste stuk van mijn dikke darm werd dus verwijderd.
Ondertussen zijn we 25 jaar verder, geen opstoten meer, enkel nog een operatie ondergaan van 2 fistels 14 jaar geleden.
Ik vind dat het allemaal meevalt zonder dikke darm. Op tijd en stond een banaan en een klein beetje letten op de voeding, maakt dat ik zeer weinig diarree heb.
Mocht de dokter mij nu om één of andere reden melden dat ik opnieuw een stoma moet krijgen, ik zou geen seconde twijfelen, aangezien ik mijn ervaring ermee als positief beschouw.
K.F.