Mijn stomaverhaal begint bij de geboorte van onze dochter (25 januari 2015).
We waren die dag nog druk in de weer geweest. In de voormiddag naar de zaterdagse markt en daarna thuis nog
wat huishoudelijke klusjes gedaan. Ik begon wat pijn te voelen, maar ik dacht aan de uitspraken van vriendinnen die
reeds zwanger geweest zijn. Men zei altijd: “je zult het wel voelen als je moet bevallen”.
Voor mij was de pijn die ik voelde goed doenbaar dus de uren verstreken verder.
Ik haakte zelfs nog een volledige knuffel die dag voor de baby waarvan ik niet verwachtte dat ze er enkele uren later zou zijn.
Rond 19u30 gingen we toch richting materniteit. Daar volgden de weeën elkaar snel op.
Op een bepaald moment werd ik voor de keuze gesteld of ik een epidurale verdoving wou. De weeën waren wel
heel hevig en men raadde mij aan om een epidurale verdoving te nemen, want ik moest nog gaan persen ook en
dat kon nog wel even duren.
Maar nee hoor… nog voor de arts er was om mij de epidurale verdoving toe te dienen, waren mijn persweeën er.
Die waren zo hevig dat ik ze niet voldoende kon opvangen. Mijn man grapte nog dat onze dochter nog voor 00u
geboren zou worden. De gynaecoloog antwoordde hierop dat dit wel erg straf zou zijn. Maar niets was minder waar.
Slecht enkele seconden na 00u kwam onze dochter ter wereld.
Met Sien was alles meteen in orde. Ze had een mooi kleurtje en ademde volop de wereld tegemoet.
Bij mij was er heel wat werk om me te hechten. Ik had doorheen de arbeid wel een knip gehad, maar die was toch wel
ver doorgescheurd. Dat werd allemaal zonder verdoving gedaan, want de eerdere epidurale had ik dus niet gekregen.
De dagen op materniteit had ik nog veel bloedverlies door de bevalling. En had ik ook af en toe wat stoelgangverlies.
Op dat moment was het nog moeilijk te onderscheiden van het veranderende bloedverlies.
Tot na twee weken thuis.
We genoten volop van ons wonderkindje, want na een eerdere buitenbaarmoederlijke zwangerschap, waren we dolblij dat
onze dochter een goeie start in het leven maakte. Maar ik had steeds meer stoelgangverlies… niet rectaal, maar
vaginaal. Na een toiletbezoek merkte ik steeds vaker stoelgangverlies op.
Ik ging op consultatie naar de gynaecoloog, zij sprak haar vermoeden van een fistel uit en stuurde me door naar een
chirurg in het ziekenhuis bij ons in de buurt. Hij hoefde alleen maar naar mijn klachten te luisteren en wou me diezelfde
dag nog opereren. Ik hield dat tegen, want ik gaf nog borstvoeding aan onze kersverse dochter. De operatie werd
gepland voor de week erop. Daar ging ik binnen in het ziekenhuis, gelukkig niet wetende wat nog zou volgen.
Onze drie weken oude dochter al meteen op logement naar haar oma en opa want mijn man wou me bijstaan in het
ziekenhuis.
Ik ontwaakte na een operatie die veel langer duurde dan gepland. De chirurgen hadden het weefsel opengelegd
tot aan de fistel en hadden vanaf daar het weefsel schoongemaakt en terug gehecht.
De tweede dag na de operatie was de pijn zo erg dat men een pijnpomp gaf voor de tijd in het ziekenhuis. Ik
ben zelf verpleegkundige van beroep, maar aangezien de operatiewonde op een moeilijk zichtbare plaats lag voor
mezelf, kwam de eerste dagen mijn moeder (die ook verpleegkundige) is, langs voor de wondzorg. De wondzorg
werd een keer per dag door haar uitgevoerd, een keer door mijn man (die de wondzorg in het ziekenhuis goed meegekeken
had) en na de toiletbezoeken tussendoor kon ik met een spiegel de wondzorg tussendoor uitvoeren.
Er zaten zo’n 35 hechtingen in de operatiewonde, wat best wel even schrikken was toen mijn man mij hierop attent
maakte. Enkele dagen na de operatie belandde ik op spoed. Enkele hechtingen waren losgekomen door de druk van het eerste
keer stoelgang maken. Helse pijn als gevolg. De arts herstelde het probleem en ik mocht terug naar huis.
De wonde genas stilaan. Ik had wel veel moeite met zitten en lag merendeel van de tijd op mijn zij in de zetel. Na enkele
weken was een deel van de wonde goed genezen, maar er ontsnapte telkens wat lucht langs de intussen dichtgegroeide
wonde.
De chirurg liet het nog even in beraad, want alles zat nog volop in genezingsproces.
Maar dat gaatje groeide niet dicht. Ik moest terug binnen voor een nieuwe ingreep. Deze keer wel kleiner,
maar toch terug algemene verdoving en terug het herstel achteraf.
Maar ook die operatie mislukte. Er werd dan maar een soort afleidingsdraad geplaatst in alweer een nieuwe operatie
om het ontstekingsvocht af te leiden naar buiten.
Ik ging terug een aantal maanden werken en na de zomer stond een nieuwe operatie gepland.
Daarin werd een flapje darm over de opening van de fistel gelegd.
Ook deze operatie is na enkele dagen mislukt, door de grote druk in het operatiegebied bij het stoelgang maken.
Voor deze operatie kwam de chirurg even bij me aan het operatiekwartier.
Hij zei me dat wanneer deze operatie niet lukte, dat men dacht aan het plaatsen van een stoma om het operatiegebied
wat “rust” te gunnen om te herstellen. Daar lag ik dan, zonder iemand dat ik kende, met het nieuws dat wanneer
de operatie opnieuw niet zou slagen, ik een stoma zou krijgen.
Onze hoop was zo gesteld op deze operatie, maar zoals eerder gezegd mislukte die ook.
Enkele weken later werd een ileostoma geplaatst. Mijn moeder hielp me met alle voorbereiding van de operatie, ik
lag namelijk op haar afdeling. Ondanks het feit dat ik de stoma nog helemaal niet kon aanvaarde, probeerde ik er
toch vanaf het eerste moment zelf mee om te gaan, door te ledigen en aanleren hoe ik het moest verzorgen.
Ja als verpleegkundige wist ik natuurlijk wel hoe ik een stoma moest verzorgen, maar bij jezelf ligt dat toch nog even anders.
De wonde van de stoma herstelde vlot en er werd voor het probleem van de fistel werd doorverwezen naar UZ Leuven.
Ook daar werd ik twee keer geopereerd zonder resultaat.
Met de stoma heb ik op zich weinig problemen.
De lekkages blijven gelukkig beperkt en mijn man blijft een aanwezige echtgenoot.Onze dochter van twee jaar weet dat mama een gaatje in haar buik heeft met een zakje eraan. Heerlijk dat kinderlijk enthousiasme.
In augustus zaten we samen met de chirurg en gynaecoloog omdat onze tweede kinderwens erg groot is. We moesten een keuze maken. Ofwel eerst terug een operatie om een nieuwe poging te doen om de fistel te sluiten, maar met het risico om niet meer zwanger te kunnen geraken werd daarmee groot.
Ofwel kregen we groen licht om eerst terug zwanger te worden. Onze keuze was rap gemaakt.
Intussen zijn we twee jaar na de eerste operatie, is de fistel nog niet dicht, is de stoma er nog steeds, maar zijn we intussen
zwanger van ons tweede kindje.
Hij wordt verwacht in augustus.
Een volgende operatie wordt nog een jaartje uitgesteld en ook de stoma kan er nog wel een jaartje bij. Toch hopen
we dat een volgende operatie wel slagen mag.
Liefs
Ann-Sophie