2016, het jaar van verandering en dezelfde oude “shit” (pun intended). Wat is het tot nu toe een rollercoaster geweest. We verloren vele bekende mensen, populisme wordt angstaanjagend groot over de hele wereld, Trump,… Meer dan redenen genoeg om nooit nog een nieuwsbericht te kijken of te lezen, iets wat ik al enkele jaren vermijd als de pest. (En dan gebeurt het dat je in een ruimte vol Britten het woord “Brexit” laat vallen en iedereen meteen ruzie begint te mak
en onderling. Haha oeps…)
Maar in mijn privéleven zijn er gelukkig wel positieve dingen gebeurd: nieuwe liefde, reizen voor werk en plezier, een nieuwe job en heel recent kreeg ik te horen dat mijn fistel niet meer te behandelen valt. “Is dat positief?” zul je je afvragen. Voor mij wel.
Ik heb nooit geweten dat de woorden “we kunnen niets meer doen, u zal ermee moeten leren leven” horen één van de grootste opluchtingen van mijn leven konden zijn. Sta me toe dit even te kaderen. Al meer dan 8 jaar onderga ik de ene ingreep na de andere om die verdomde fistel weg te krijgen. Telkens pijn, telkens hoop, telkens teleurstelling. Hoeveel ingrepen ik gehad heb over de jaren weet ik niet, ik ben gestopt met tellen bij operatie nummer 18. Meer dan 5 jaar geleden kreeg ik een stoma, “tijdelijk tot de fistel weg is”.
De chirurgen en andere artsen deden hun best, maar waar ze weinig rekening mee hielden was het feit hoe al die ingrepen mijn leven bepaalden. De onzekerheid die telkens weer de kop op stak. Ik durfde niet gaan werken want voor ik me goed en wel terug ingewerkt had, was de volgende ingreep alweer ingepland (en tussen de collega’s zitten met zo’n stoma was ook een grote stap). Ik durfde geen lange-termijn beslissingen nemen want wie weet had ik weldra geen inkomen meer. Ik durfde geen ambitie meer te koesteren, zowel in mijn professionele carrière als in mijn danscarrière, want ik kon er nooit lang genoeg aan werken om verder te geraken. Ik durfde zelfs geen lange reizen inplannen.
Nu, ik heb me daar op een bepaald moment wel over gezet en met die onzekerheid leren leven. Veel beslissingen werden last minute genomen, reizen werden korter en vooral dichtbij, ambities werden opzij gezet en maakten plaats voor “genieten van het moment”, en die stoma hield me niet tegen om alle dingen te doen die ik wou doen. Makkelijk was het niet, maar het was me gelukt.
En nu eindelijk die verlossende woorden. We stoppen ermee. Ik kan terug gaan plannen, ik kan terug mijn levensritme vinden, ik kan gaan investeren in mijn huis, ik kan mij gaan concentreren op mijn job, ik kan mij gaan concentreren op mijn studie, ik kan mijn leven invullen zoals een normaal, jong persoon dat kan.
Nog steeds met stoma, maar dat is een deel van mij geworden, een deel dat ik niet meer kwijt wil.
Weg onzekerheid, hallo normaal leven! Ik verlies misschien de marathon maar ik win een gelukkig lev
en.