Tamara blijft niet bij de pakken zitten
verhaal van Tamara 51 jaar
Mijn klachten begonnen relatief simpel, met aambeien. Ik kreeg een zalfje van de huisdokter, maar dat hielp helemaal niet, integendeel.
Er volgde dan een coloscopie waarna ik werd doorverwezen naar Gasthuisberg, ik wist toen nog van niks.
Daar vertelden ze dat het om een kwaadaardige tumor ging, kanker dus.
Even zakte de grond onder mijn voeten weg, ik was nooit ziek geweest, nooit klachten gehad. Er werd meteen met chemo gestart en het ergste van al, ! bestralingen !
Hiervoor moest ik 48u lang, stil op mijn zij liggen en om het uur werd er 20 minuten bestraald.
De bestraling heeft wel alle slechte cellen kapotgemaakt en was absoluut nodig om mijn leven te redden, maar ze heeft ook het hele gebied rond mijn anus aangetast. Normaal ontlasten was niet meer mogelijk.
Een permanente stoma was onvermijdelijk .
Een hele zware periode, terug leren zitten, stappen en eten en ik was erg verzwakt. Maar ik wilde er zijn voor mijn dochter en mijn man.
Na de ziekenhuisrevalidatie heeft vooral mijn dochter mij erdoorheen gesleept. Zij werkt als familiehulp dus wist wel hoe ze het moest aanpakken.
Een jaar lang sliep ik in een bed in de living, omdat ik de fut niet had om de trap op te gaan. Op den duur weegt dat ook zwaar en had ik het best wel moeilijk met mijn stoma. Het voelde toch aan als een verminking, als een verlies van een stukje vrouwelijkheid.
Mijn man ging er laconiek mee om, je blijft mijn schat zei hij en het belangrijkste is dat je nog leeft.
Nu valt het allemaal best mee, ik heb mijn werk als logistiek medewerker na 1 ½ jaar terug kunnen opnemen, ik ga op vakantie en zelfs ook gewoon zwemmen.
Als alles zo blijft hoop ik “oud” te worden met de stoma, de kwaaltjes, zoals artrose enz .. die nemen we er dan maar bij. Ik ben vlugger moe, maar ik laat me toch niet doen. Ik heb geleerd hoe ik me het beste verzorg, door mijn vriendin die verpleegster is, dus ik ben niet afhankelijk.
Ondanks de stoma blijf ik niet bij de pakken neerzitten!