Binnenblijven met een stoma? Nee dankje!
Sinds 2011 ben ik stomadrager. Was het leuk om dat nieuws te krijgen?
Nee, zeker niet. Was ik bang voor hoe de stoma mijn leven zou bepalen? Enorm.
Heb ik veel opofferingen gedaan qua levenskwaliteit? Helemaal niet!
Tuurlijk is het even schrikken wanneer je het nieuws hoort. Je denkt meteen aan het ergste: ik kan nooit meer het huis verlaten, ik kan mij niet meer vertonen op feestjes, ik moet mijn hobby’s stopzetten…, maar niks is minder waar. Je hebt misschien al eens over mij gelezen:
ik ben de stomadragende buikdanseres die Benelux kampioen werd.
Een van de mooiste momenten uit mijn leven, maar dat was enkel het begin van een hele leuke ervaring en levensles.
Door het winnen van die wedstrijd won ik snel aan populariteit in het danswereldje en al vlug volgden er vele aanvragen om workshops te komen geven aan danseressen op festivals, ook in het buitenland.
Voor ik het goed en wel besefte, verplaatste ik me doorheen Europa om les te geven.
Plots werd ik geconfronteerd met een nieuwe uitdaging: hoe reis je (comfortabel) met een stoma? Ik maakte mij veel zorgen, niet alleen over het reizen en over de hoeveelheid materiaal dat ik zou moeten meesleuren, maar ook over al die onbekenden waaraan ik les zou geven.
Zouden ze het merken dat ik een stoma heb? Zouden ze het al weten? Oh mijn God laat die stoma alsjeblief geen lawaai maken in het midden van mijn les,…
Net zoals bij die eerste keer dat ik op het podium stond, had ik plankenkoorts.
Toch raapte ik al mijn moed bij elkaar en ging ervoor. “Gewoon doen, Wendy,” zei ik tegen mezelf. En weet je wat? Het ging van een leien dakje. Ja, mijn toilettas zit wat voller dan die van mijn doorsnee reisgenoot, en ik ben blij dat vliegtuigmotoren zoveel lawaai maken 😉 maar dat is alles wat er anders is aan mijn reiservaringen.
Ook in de les heb ik mijn truukjes: zet die muziek gewoon lekker luid en niemand merkt er wat van.
Sindsdien ben ik gebeten door de reismicrobe. Dankzij de internationale opdrachten heb ik al vele plaatsen
in Europa bezocht en heb ik er vele vrienden aan overgehouden.
Eerst beperkte ik me tot citytrips, maar dankzij de extra beschermplakkers voor de stomazakjes bezoek ik nu ook regelmatig het strand of het zwembad. Mijn reizen gingen stilaan verder en ik begon minder en minder rekening te houden met de stoma.
Mijn laatste avontuur ging zelfs richting Lapland bij -25°. Het poollicht zien was een droom die uitkwam! En die stoma? Die hield zich braaf 😉
Laat je dus nooit tegenhouden om te doen wat je hartje verlangt, enkel maar omdat je een stoma hebt. Zolang je er zelf in gelooft (en je de sprong waagt), is alles mogelijk zoals voorheen.
